آقای بازیگر دست از سر خوانندگی بردار!
«اینروزها برای بیشتر مطرح شدن باید چه کاری انجام داد؟» شاید این سوالی باشد که هنرمندان هر چند وقت یکبار از خودشان میپرسند. سوالی که برای آن میتوان جوابهای مختلفی پیدا کرد.
به گزارش 24 آنلاین، روزنامه فرهیختگان نوشت: عدهای به فضای مجازی پناه میبرند و میخواهند با استفاده از آن در ذهن مخاطبان تداعی شوند که البته این یک روش کوتاهمدت است و بالاخره تمام میشود. اما عدهای دیگر سعی میکنند در حوزههایی خارج از آن به گوش و چشم مخاطب بیایند، فعالیت کنند و سر زبانها بیفتند.
نزدیکترین مثالش به هفته گذشته برمیگردد که به فاصله یک روز، دو آهنگ جدید منتشر شد؛ اما این موضوع از آنجایی مورد توجه قرار میگیرد که نام خوانندههای این آثار مطرح میشود. اولین آهنگ برای کامران تفتی و دومین اثر برای محمدرضا گلزار است؛ بازیگرانی که در گذشته تجربه خوانندگی و حتی برگزاری کنسرت را هم داشتند.
یا مصداق برعکسش فرزاد فرزین، رضا یزدانی، سیروان و زانیار خسروی و امیر مقاره از جمله خوانندگانیاند که بهعنوان بازیگر در سریالهای نمایش خانگی حضور پیدا کردهاند، اما انتخابشان همیشه به دلیل هنری که داشتند نبود. ذهن سازندگان، به دنبال فالوورهای این خوانندگان هم میگشت.
اگر بخواهیم نمونههای بیشتری را بگوییم تمامی ندارد؛ اما نتیجه این حضور موفقیتآمیز نبوده است. چرا موفقیتآمیز نبوده است؟ دو دلیل را میتوان بیان کرد. اول اینکه این هنرمندان تبحر و تخصص کافی برای فعالیت در حوزههای مختلف را ندارند و باید به این موضوع توجه کنند که قرار نیست اگر شخصی بازیگر خوبی است حتما خواننده خوبی هم باشد. یا اگر فردی خواننده خوبی است بتواند حرفهای بازیگری کند.
اما سوال اینجاست که چرا یک هنرمند وارد چالشی میشود که خودش میداند برنده نمیشود، دوما مورد حمله طرفدارانش هم قرار میگیرد. مثل محمدرضا گلزار که بعد از انتشار آهنگ جدیدش در اینستاگرام به دلیل حجم بالای نظرات منفی کامنتهایش را بست. برای این سوال تنها یک پاسخ وجود دارد آن هم اینکه بعضی از هنرمندان به هر نحوی دنبال مطرح شدنند؛ حتی به غلط.
هنرمندان روی فنپیجها حساب میکنند یا هنرشان؟
از اواخر دهه ۸۰ بود که پدیده هواداری در فیسبوک شکل گرفت و این روزها در بسترهای مختلف به اوج خودش رسیده است. نوجوانانی که طرفدار دوآتیشه یک بازیگر یا خواننده میشوند و آن هنرمند را الگوی خود میدانند. اما این موضوع زمانی آسیبزا میشود که شدت این هواداری زیاد شده و مخاطب بدون در نظر گرفتن هنر یا ویژگی خاصی از آن شخص کورکورانه از او حمایت میکند و طاقت ندارند کسی آن هنرمند را نقد کند. برای مثال زمانی که محمدرضا گلزار آهنگ جدیدش را بیرون داد، مورد هجمههای بسیاری از مخاطبان قرار گرفت. اما عدهای بهسرعت وارد عمل شدند و او را مرد همهفنحرف این روزها خواندند که دیگران طاقت پیشرفتش را ندارند. یا زمانی که ویدئویی از بازی ضعیف امیر مقاره در یک تئاتر بیرون آمد، طرفدارانش مانند یک ارتش با یک متن مشترک این ویدئو را پست کردند و از او تعریف و تمجید کردند. آنها حتی به افرادی که نقد داشتند پرخاش میکردند و از آنها میخواستند تا نقدهایشان را از صفحات مجازیشان پاک کنند.
به نظر میرسد این طرفداریهای کورکورانه که بیشتر مختص نوجوانانی است که هنوز هیجاناتشان قابل کنترل نیست زمینهای را فراهم کرده تا قدرت ریسک کردن هنرمندان بالا برود و در عرصههای مختلف هنری ظاهر شوند بیآنکه نگرانی بابت قضاوتها داشته باشند. درواقع این هنرمندان بیش از آنکه روی هنر و تخصص خودشان حساب کنند روی طرفداران کمسنوسالشان حساب میکنند و مطمئن هم هستند که ضرری شامل حالشان نمیشود. البته این موضوع را از زاویه دیگری هم میتوان دید. آن هم اینکه شخص هنرمند بدون در نظر گرفتن طرفدارانش، دلش بخواهد در حوزهای متفاوت فعالیت کند.
این درحالی است که عده دیگری از هنرمندان چنین طرز فکری را اشتباه میدانند و معتقدند برای ماندگاری در ذهن مخاطب باید یک رشته را به صورت تخصصی کار کرد. سالار عقیلی نمونه این افراد است که میگوید: «کار درستی نیست که یک خواننده بازیگر شود یا یک بازیگر خواننده شود. به نظرم آن هنرمند ماندگار نیست و مردم نمیدانند به او بهعنوان بازیگر نگاه کنند یا خواننده و در برزخ میمانند.»
شاهین فرهت، آهنگساز و استاد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران هم درباره علل گرایش بازیگران به خوانندگی میگوید: «این افراد به چند دلیل به سمت این هنر گرایش پیدا میکنند؛ یا بهدلیل علاقه به موسیقی یا بهدلیل علاقه به شهرت. بهطور کلی اگر از جنبه درست و منطقی به این موضوع نگاه کنیم، متوجه میشویم این افراد از جنبه مادی به این موضوع نگاه میکنند و علاقه در درجه دوم قرار دارد. این افراد فکر میکنند چون در عرصه بازیگری موفق بودهاند، میتوانند در موسیقی و خوانندگی هم موفق باشند و این بزرگترین اشتباه آنهاست؛ زیرا هرکسی را برای کاری ساختهاند. در طول تاریخ هنرمندان بسیاری بودند که موسیقیدانهای خوبی شدهاند، اما در این دوره این اتفاق کمتر پیش میآید؛ زیرا موسیقی جنبه تجاری پیدا کرده است. بهنظر من هرکس باید در حوزه کاری خود فعالیت کند؛ زیرا هر انسانی باید یک راه را ادامه دهد تا بتواند در کار خودش پیشرفت کند.»