خط لوله صلح؛ ایران، پاکستان، هند

ساخت این خط انتقال در سال ۲۰۱۲ آغاز شد، پس از آغاز هند با فشار سیاسی امریکا از این طرح کناره‌گیری کرد، پاکستان با اعلام ناتوانی مالی از اجرای کامل پروژه سرباز زد و از ایران برای ساخت درخواست وام ۵۰۰ میلیون دلاری کرد، دولت وقت به دلیل عدم همراهی هند که مصرف کننده نهایی این طرح بود با اعطای وام مخالفت کرد، در سال ۲۰۱۵ ایران با طرح شکایتی پاکستان را محکوم‌ به پرداخت ۱۸ میلیارد غرامت کرد و در ادامه با مذاکره به پاکستان تا پایان سال ۲۰۲۴ میلادی زمان داد تا پروژه را تکمیل کند.

تکمیل طرح موجب میشد تا صلحی پایدار بین هند و پاکستان ایجاد شود و ایران به مهم‌ترین تامین کننده گاز شبه جزیره هند تبدیل شود، این مهم آینده پررنق  اقتصادی در بخش تولید و توسعه میادین گاز برای ایران بوجود می‌آورد لذا جا داشت با تمام توان تلاش کند تا موانع اجرای پروژه را از میان بردارد، مهم ترین مانع امریکا بود، 

امریکا چالشی است که بیش از۴۰ سال است برای ایران لاینحل مانده، هر بار اراده‌ای برای حل این چالش بوجود میآید طرفین تندرو داخلی دو کشور، کشورهای منطقه و اسراییل مانع عادی سازی روابطشان میشوند. با نگاهی گذرا و خالی از شعار زدگی میتوان دریافت بخش عظیمی از مشکلات اقتصادی فعلی در ایران متاثر از عدم روابط سیاسی موثر بین این دو کشور است، بد عهدی‌های متوالی امریکا اراده حاکمان و دولت مردان ایرانی را برای تلاش بیشتر سست میکند، کارتهای بازی ایران نیز چنان قدرتمند نیست که حاکمان امریکا را مجبور به پذیر شرایط بکند، این تونل طولانی تاریک باید با چراغ درایت یکی از طرفین که انتفاع بیشتری از عادی سازی روابط می‌برد روشن شود. 

خط لوله صلح یکی از ده‌ها پروژه‌ای است که در صورت احیا و اجرا ایران را به اقتصاد جهانی پیوندی ابدی می‌زند، 

ایران برای جلوگیری از حذف دائمی در اقتصاد و امنیت منطقه چاره‌ای جز اجرای چنین طرحهایی در ابعاد بین‌المللی ندارد و تنها کلید ورود به کلوب عادی سازی روابط با امریکا و از مرتفع کردن تحریم‌های این کشور علیه خود است. چین و دیگران بازیگران موثر جهانی نیز بارها اثبات کرده‌اند بدون حل مناقشه فی‌مابین ایران و امریکا حاضر به پرداخت هزینه‌های بیشتر نیستد. 

فصل پیش‌رو برای ایران فصل بسیار سختی است، بازی پیچیده‌ایی که نیاز به بازیگران کارکشته تام الاختیار و با توان تصمیم‌سازی و تصمیم گیری در لحظه داشته باشد.