چرا انسان به قصه نیازمند است؟

اولاً؛ پاسخی به غریزه کنجکاوی ما است. بشر ذاتاً کنجکاو است و می‌خواهد بداند که پیش از او چه اتفاقی افتاده است. برای همین است که از گذشته‌های دور «قصه‌گویان» همیشه پرمشتری بوده و هستند. حتی در روزگار ما نیز «باستان شناسی» و آگاهی از حقایق و واقعیات گذشته رونق و اهمیت بیشتری یافته است. 

ثانیاً، زبانِ قصه، قابل فهم برای همگان است. حکمت و برهان، و استدلال، با همه اهمیت و ضرورتی که دارد زبان سخن گفتن با نخبگان است. آن زبانی که هم خواص و هم عوام می‌فهمند، زبان قصه است. 

ثالثاً، قصه، زبانی اثرگذار و دلنشین است. برهان حِکمی و استدلال عقلی نیز تا بر دل اثر نگذارند، قابل اعتماد و اتکاء نیستند، البته این در صورتی است که استدلال عقلی بر دل ننشسته باشد؛ وگرنه لرزان نخواهد بود؛ حتی اگر کوه‌ها بلرزند. 

از همین جا باید به یک نکته تربیتی نیز توجه کرد. انسان ها، خصوصاً کودکان و نوجوانان نیازمند قصه هستند و مدیران و مربیان جامعه نباید از این نیاز غافل شوند. رسانه های همگانی و کتاب ها و نشریه ها باید به این نیاز پاسخ دهند و از این ابزار موثر برای ساختن افراد استفاده کنند؛ وگرنه عطش آنان بالاخره از سرچشمه های دیگری سیراب خواهد شد و دیگر افسوس سودی نخواهد اشت. 

البته هم محتوای قصه و هم کیفیت بیان آن باید به دقت کنترل شود؛ تا هم درست باشد و هم آموزنده و تفکر انگیز؛ چنانکه قرآن چنین کرده است و در ادامه توضیح داده خواهد شد.