غول خفته با فلسفه «فوتبال تمام رنگی» بیدار می‌شود

ششم نوامبر ۲۰۲۲ ورزشگاه ویلاپارک سرشار از جمعیت بود. استون ویلا برای اولین بار از سال ۱۹۹۵ منچستریونایتد را در خانه شکست داد. این بازی، اولین حضور اونای امری روی نیمکت مربیگری استون ویلا بود. 

در گذشته لحظات زودگذر شادی وجود داشتند اما سال‌ها بود که چنین چیزی وجود نداشت. احساس می‌شد که باشگاه بالاخره پس از سال‌ها تاریکی به روشنایی رسیده است. در رختکن پس از مسابقه دست‌دادن، در آغوش کشیدن، آواز خواندن، رقصیدن و این چیزها را می‌شد دید. انگار اتفاق تازه‌ای رخ داده؛ آن هم اینکه استون ویلا، غول خفته، بالاخره از خواب بیدار شده است.

با این حال امری در میان هیاهو و جشن و سرور تیمش خوشحال نبود. ویلا برده بود اما این فوتبالی نبود که اونای تصور می‌کرد. او می‌دانست که فوتبال بی‌وقفه، دیوانه‌وار و با سرعت ۱۰۰ مایل در ساعت که هواداران خواستارش بودند، نقطه مقابل بازی کنترل‌شده، صبور، سنجیده و مسلطی است که او می‌خواست در باشگاه برقرار کند. تنها کاری که اونای و کادر دستیارانش باید انجام می‌دادند این بود که همه افراد باشگاه یعنی بازیکنان، مالکان، مدیران، هواداران را متقاعد کنند که این راهی است که باید در پیش گرفت. و اگر نمی‌خواستند، او باید برود. سه سال بعد امری هنوز در ویلاپارک ماندگار است.

دوران امری

هیچ‌وقت قرار نبود کار آسانی باشد. امری در حالی به ویلا رسید که باشگاه در رتبه شانزدهم لیگ برتر قرار داشت و تنها یک امتیاز بالاتر از تیم‌های فانوس به دست بود اما امری با مواجهه با سختی‌ها غریبه نیست. یک مصدومیت جدی زانو که در لورکا دپورتیووا برایش پیش آمد، به دوران بازی نه‌چندان خاطره‌انگیزش در سال ۲۰۰۴ پایان داد. او می‌توانست بازیکن بهتری باشد اما با «ترس» - سمی که مانع پیشرفت ورزشکاران می‌شود - بازی کرد.

او بلافاصله دوران مربیگری‌اش را آغاز کرد. او آلمریا، باشگاه آندلسی، را برای اولین بار در تاریخ به لالیگا رساند و سپس در حالی که هنوز در اواخر سی سالگی بود، والنسیای همیشه پرتوقع و از نظر مالی محدود را برای سه فصل متوالی به لیگ قهرمانان اروپا رساند. سه قهرمانی لیگ اروپا با سویا پس از یک توقف شش‌ماهه نسنجیده در اسپارتاک مسکو به دست آمد. دو فصل و هفت جام در پاری‌سن‌ژرمن، جایی که تیمش امتیازها و رکوردهای گلزنی را زیادی ثبت کرد، دوران حرفه‌ای امری را به مسیر درست بازگرداند.

فقط مسئله زمان بود تا پیشنهاد لیگ برتری برایش از راه برسد و در نگاه اول، آرسنال و امری مانند ازدواجی در بهشت ​​به نظر می‌رسید اما اینطور نبود. او پاییز ۲۰۱۹ پس از هفت بازی بدون برد اخراج شد.

نجات و فرصت رستگاری در ویارئال به دست آمد؛ جایی که هماهنگی بین اونای، فرناندو رویگ، مالک باشگاه، نتایج فوری به همراه داشت. پیروزی مقابل منچستریونایتد در فینال لیگ اروپا ۲۰۲۱-۲۰۲۰، چهارمین قهرمانی بزرگ اونای و اولین قهرمانی ویارئال را به ارمغان آورد.

ماه‌ها پس از آن پیروزی بود که امری، پس از تصاحب نیوکاسل از سوی عربستان، متوجه شد که باشگاه او را به عنوان جایگزین استیو بروس که به‌تازگی اخراج شده بود، می‌خواهد ولی مذاکرات به سرانجام نرسید.

زمان «بیدارکردن غول»

اخراج از آرسنال طعم تلخی را در دهانش باقی گذاشته بود اما این حس قوی را هم به او داده بود که هنوز کار ناتمامی در لیگ برتر دارد. اگر اونای یک چیز از دوران حضورش در شمال لندن آموخته باشد، آن، نیاز یک مربی سطح بالا به داشتن حلقه‌ای محافظ از همکاران وفادار در اطرافش بود - افرادی که او را عمیقاً درک، نیازهایش را پیش‌بینی و مسیر را برایش هموار می‌کنند.

وقتی جلسه‌ای در خانه خورخه مندس در مادرید با ناصف ساویریس، یکی از مالکان ویلا ترتیب داده شد، اولین تماس اونای با یکی از نزدیک‌ترین افراد مورد اعتمادش، دامیان ویداگانی، بود. اونای و دامیان در این جلسه تأکید کردند که تفاوت بین موفقیت و شکست اغلب به یک چیز بستگی دارد: زمان.

۲۴ اکتبر ۲۰۲۲ ویارئال جدایی اونای را اعلام و ویلا او را به عنوان سرمربی جدیدش معرفی کرد. او قبل از انجام هر کار دیگری از دامیان خواست در این ماجراجویی جدید به او بپیوندد.

او در سالن ورزشی، در کنار ۱۰ دستیاری که با خود به باشگاه آورده بود، برای اولین بار با تیمش ملاقات کرد و با ابراز امیدواری نسبت به اینکه زبان انگلیسی‌اش بهتر شود، گفت: خوشحال نیستم. ناراحتم چون استیون جرارد یکی از همکارانم اخراج شده است. او تنها مسئول اتفاقات بد اینجا نبود. شما مسئول هستید. شما و همه افراد باشگاه. ما نمی‌توانیم همیشه تقصیر را گردن مربی بیندازیم. یک نکته دیگر: من برای تلف‌کردن وقتم به اینجا نیامده‌ام. من برای بردن اینجا آمده‌ام.

 جمله‌ای که در سالن غذاخوری تیم اصلی شنیده می‌شد این بود: ما از فوتبال سیاه‌وسفید به فوتبال تمام‌رنگی رسیده‌ایم.