دختر کامو از پایان بندی فیلم «بیگانه» انتقاد کرد
اقتباس سینمایی از رمان «بیگانه» بار دیگر بحث‌های قدیمی درباره استعمار فرانسه در الجزایر را زنده کرده، اما این‌بار بیشترین توجه به واکنش کاترین کامو، دختر و وارث ادبی آلبر کامو، بوده است.
به گزارش 24 آنلاین، اقتباس سینمایی جدید فرانسوا اوزون از رمان «بیگانه» آلبر کامو بار دیگر بحث‌های قدیمی حول استعمار فرانسه در الجزایر را زنده کرده، اما یکی از مهم‌ترین واکنش‌ها به این فیلم از سوی کاترین کامو، دختر ۸۰ ساله نویسنده، مطرح شده است؛ کسی که سال‌هاست میراث ادبی پدرش را حفظ و مدیریت می‌کند.
کاترین کامو که نسخه نهایی فیلم را دیده، می‌گوید این اقتباس را در مجموع بسیار خوب می‌داند، اما به باور او اوزون در بخش پایانی از متن اصلی فاصله گرفته و گرفتار تصحیح‌های سیاسی شده است. انتقاد اصلی او به برجسته‌کردن نقش خواهر مرد عرب کشته‌شده در فیلم بازمی‌گردد، شخصیتی با نام جمیله که در رمان کامو هیچ‌گاه نام و حضوری مستقل ندارد.
در نسخه اوزون، آخرین نمای فیلم، جمیله را بر مزار برادرش با سنگ قبری که نام «موسا حمدانی» بر آن نوشته شده، نشان می‌دهد؛ صحنه‌ای که به باور کاترین کامو در کتاب وجود ندارد و با روح اثر در تناقض است. او می‌گوید: «تصور می‌کنم اوزون این بخش را برای جلب رضایت گرایش‌های روز انجام داده است.»
به گزارش گاردین، فرانسوا اوزون پیش از تولید فیلم، شخصا به خانه کاترین کامو رفت و توانست اعتماد او را برای ساخت این اقتباس جلب کند؛ اعتمادی که پیش‌تر نصیب بسیاری از فیلم‌سازان نشده بود.
فرانسوا اوزون نیز در پاسخ به انتقادها، گفته است که افزودن نقش جمیله کشیدن نخ ظریفی از بافتی بوده که کامو در کتاب مطرح کرده اما بسط نداده است. به گفته او، شخصیت جمیله در فیلم صدایی به آن بخش نامرئی‌شده جامعه می‌دهد؛ جامعه‌ای که در داستان و دادگاه، حتی نام قربانی عرب هم برده نمی‌شود.»
این اختلاف‌نظرها در حالی مطرح می‌شود که «بیگانه» همچنان یکی از مناقشه‌برانگیزترین آثار ادبیات فرانسه است و هرگونه بازخوانی یا اقتباس از آن بحث‌های تازه‌ای درباره استعمار، هویت، سکوت‌های روایت و جایگاه قربانیان در جهان‌بینی کامو ایجاد می‌کند.
فیلم «بیگانه» نخستین نمایش جهانی خود را در هشتاد و دومین جشنواره فیلم ونیز و در بخش مسابقه اصلی تجربه کرد.
نخستین بار لوکسینو ویسکونتی کارگردان ایتالیایی اقتباسی از رمان «بیگانه» را در سال ۱۹۶۷ به سینما آورد و مارچلو ماسترویانی در این فیلم بازیگر نقش اصلی بود و فیلم در نهایت اثر موفقی نشد.
گفته می‌شود ویسکونتی برای این فیلم خواستار حضور آلن دلون در نقش اصلی بود که البته با مخالفت استودیو سازنده فیلم مواجه شد.
