امید و ناامیدی بیجا به مذاکرات، روحیه مردم را مشوش می کند

 قطعا به نتیجه رسیدن مذاکرات و از بین بردن تابوی چهل و شش ساله رابطه با آمریکا و بخش عمده‌ای از جهان و خارج شدن از مسیر نابخردی و تلاش برای رشد و توسعه کشور و رفاه مردم موجب خشنودی قریب به اتفاق مردم ایران عزیز است.

 اما آنچه موجب نگرانی است ونیاز به توجه یشتر دارد اینکه چگونه دریایی از ناباوری های طرفین نسبت به یکدیگر و گیر و پیچهای اقتصادی، سیاسی، نظامی، اطلاعاتی و امنیتی نیم قرن گذشته (حتی در ابتدایی ترین شکل آن )با دو جلسه و در مجموع پنج ساعت مذاکره(باواسطه ،مکتوب ،رفت وبرگشتی ) منجربه اظهار خشنودی وخوشبینی طرفین شده،قدری ثقیل بلکه زود باورانه است.

توجه به یک جلسه مذاکره با موضوع ایران برای درک بهتر مناسب است

 روز جمعه (١٤٠٤/١/٣٠)یک روز قبل از مذاکره با وزیر خارجه ایران در رم  ،آقای ویتکاف با رئیس موساد، دیوید بارنی و ران درمر وزیر امور راهبردی اسرائیل،( مستقیم و بدون واسطه با زبان مشترک و هر سه دارای دیدگاه اعتقادی و سیاسی یکسان.)

 جلسه ای طولانی تر از مذاکره با آقای عراقچی به صورت محرمانه در پاریس برگزار می کند

 نگاه به سابقه اسراییل از بدو تولد تا کنون به ما می‌آموزد که بیشتر مراقب باشیم.

   زیراساده نمودن عادی سازی روابط ایران و آمریکا که اسرائیل نقطه کانونی آن است و از حمایت لابی قدرتمند صهیونیزم جهانی برخوردار است، با چند جلسه مذاکره ،خوشبینی زودهنگامی است که متاسفانه بیش از اندازه به جامعه پمپاژ  می شود.

 باید توجه داشته باشیم خوش‌بینی وبدبینی به پیشرفت مذاکرات در هفته و ماه های پیش رو با کم و زیاد شدن امید و ناامیدی موجب "توقعات فزاینده "و بحران روحی برای مردم در داخل کشور نگردد و از طرفی دقت کنیم  تا جنگ رسانه ای ،با طرح یک ادعای جنجالی و یا اقدام پنهانی ،برای اجماع سازی جهانی موجب غافلگیری ما نشود.

١٤٠٤/١/٣